 Псалтыр, псальма 78
- Вучэньне Асафава. Слухай, народзе мой, закону майго, прыхілеце вуха вашае да словаў з вуснаў маіх.
- Разамкну мае вусны ў прытчы і вымаўлю старадаўнія прыпавесьці.
- Што чулі мы і даведаліся і бацькі нашы нам пераказалі,
- не схаваем ад дзяцей іхніх, і абвесьцім роду будучаму славу Госпада, і сілу Ягоную, і цуды Ягоныя, што Ён утварыў.
- Ён устанавіў засьведчаньне ў Якаве і паклаў закон у Ізраілі, які наказаў бацькам нашым абвяшчаць дзецям іхнім,
- каб ведаў будучы род, дзеці, якія народзяцца, і каб яны ў свой час абвяшчалі дзецям сваім,
- класьці на Бога надзею сваю, і не забываць дзеяў Божых, і захоўваць наказы Ягоныя,
- і ня быць падобным да бацькоў іхніх, роду ўпарцістага і мяцежнага, сэрцам неўладкаванага і нявернага Богу духам сваім.
- Сыны Яфрэмавыя, узброеныя, лучнікі, павярнулі назад у дзень бітвы:
- яны не захавалі запавету Божага і адмовіліся хадзіць у законе Ягоным:
- забылі дзеі Ягоныя і цуды, якія Ён нам паказаў.
- Ён перад вачыма бацькоў іхніх тварыў цуды ў зямлі Егіпецкай, на полі Цаан.
- Падзяліў мора і правёў іх празь яго, і паставіў воды сьцяною;
- і ўдзень вёў іх вобмацкам, а ўначы сьвятлом вагню;
- расьсек камень у пустыні, і напаіў іх, як зь вялікае бездані;
- са скалы вывеў патокі, і пацяклі воды, як рэкі.
- Але яны ўсё грашылі прад Ім і раздражнялі Ўсявышнага ў пустыні:
- спакушалі Бога ў сэрцы сваім, патрабавалі ежы па душы сваёй,
- і казалі супраць Бога, і сказалі: «ці можа Бог згатаваць трапезу ў пустыні?»
- Вось, Ён ударыў па камені, і пацяклі воды, і паліліся ручаіны. «Ці можа Ён даць і хлеб, ці можа гатаваць мяса народу Свайму?»
- Гасподзь пачуў, і ўспалымніўся гневам, і вагонь загарэўся на Якава, і гнеў падняўся супроць Ізраіля,
- за тое, што ня верылі ў Бога і не спадзяваліся на ратваньне Ягонае.
- Ён загадаў аблокам угары, і адчыніў дзьверы неба,
- і пусьціў, быццам дождж, на іх манну ў ежу, і хлеб нябесны ім даў.
- Хлеб анёльскі еў чалавек, паслаў Ён ім ежы ўдосыць.
- Ён падняў на небе вецер усходні, і навёў паўднёвы сілаю Сваёю
- і, як пыл, паслаў на іх мяса дажджом, і, як пясок марскі, птушак крылатых;
- і кінуў іх сярод табара іхняга, каля жытлішчаў іхніх,
- і яны елі і наеліся; і даў ім, чаго яны зажадалі.
- Але яшчэ не прайшло хаценьне іхняе, яшчэ ежа была ў вуснах у іх,
- гнеў Божы прыйшоў на іх, забіў тлустых іхніх, і юнакоў Ізраілевых паваліў.
- Пры ўсім гэтым яны ўсё ж грашылі далей, і ня верылі ў цуды Ягоныя.
- І загубіў дні іхнія ў марнасьці і гады іхнія ў страху.
- Калі Ён забіваў іх, яны шукалі Яго, і вярталіся, і з раніцы шукалі Бога,
- і прыгадвалі, што Бог — іхняе прыстанішча і Бог Усявышні — Збаўца іхні,
- і вуснамі сваімі лісьлівілі Яму, і языком сваім хлусілі прад Ім;
- а сэрца іхняе нямоцна стаяла прад Ім, і ня былі яны верныя запавету Ягонаму.
- Але Ён, Міласэрны, дараваў грэх і ня зьнішчаў іх; шматкроць адводзіў гнеў Свой і ня ятрыў лютасьці Сваёй.
- Ён памятаў, што яны — цялесныя, дыханьне, якое выходзіць і ня вяртаецца.
- Колькі разоў яны раздражнялі Яго ў пустыні і гневалі Яго ў краі неабжытым!
- І зноў спакушалі Бога, і зьневажалі Сьвятога Ізраілевага,
- не памяталі рукі Ягонай, дня, калі выбавіў іх ад прыгнёту,
- калі аказаў у Егіпце азнакі Свае і цуды Свае на полі Цаан.
- і ператварыў рэкі іхнія і патокі іхнія ў кроў, каб яны піць не маглі;
- паслаў на іх заедзь, каб джаліла іх, і жаб, каб губілі іх;
- парасьліну зямную іхнюю аддаў вусеням і працу іхнюю — саранчы;
- вінаград іхні пабіў градам і шаўкоўніцы іхнія аддаў сьцюжы;
- быдла іхняе аддаў граду і статкі іхнія — маланкам;
- паслаў на іх полымя гневу Свайго, і абурэньне, і лютасьць і беды, пасольства ліхіх анёлаў;
- Ён дарогу выпрастаў гневу Свайму, не ахоўваў іхніх душаў ад сьмерці, і быдла іхняе аддаў пошасьці;
- пабіў кожнага першынца ў Егіпце, пачаткі сілаў у намётах Хамавых;
- і павёў народ Свой, як авечак, пустыняю;
- вёў іх бясьпечна, і яны не баяліся, а ворагаў іхніх пакрыла мора;
- і прывёў іх у зямлю сьвятую Сваю, на гару гэтую, якую правіца Ягоная набыла.
- Прагнаў ад аблічча іхняга народы, і зямлю іхнюю разьдзяліў у спадчыну ім, і плямёны Ізраілевыя пасяліў у намётах іхніх.
- Але яны яшчэ спакушалі і засмучалі Бога Ўсявышняга, і пастановаў Ягоных ня трымаліся;
- адступалі і здраджвалі, як бацькі іхнія; вярталіся назад, як падманлівы лук;
- засмучалі Яго курганамі сваімі, ды ідаламі сваімі абуджалі зайздрасьць Ягоную.
- Пачуў Бог, і ўспалымніўся гневам, і моцна абурыўся супроць Ізраіля;
- пакінуў селішча ў Сіломе, скінію, у якой жыў Ён сярод людзей;
- і аддаў у няволю Ён моцнасьць Сваю і славу Сваю ў рукі ворага;
- і аддаў Ён мечу народ Свой, і прагневаўся на спадчыну Сваю.
- Хлопцаў ягоных пажыраў вагонь, і дзяўчатам ягоным не сьпявалі шлюбных песьняў;
- сьвятары ягоныя падалі ад меча, і ўдовы ягоныя ня плакалі.
- Але быццам ад сну, абудзіўся Гасподзь, быццам волат, віном пераможаны,
- і ўдарыў ворагам ягоным у тыл, і пасароміў іх навекі,
- і адкінуў палатку Язэпаву, і роду Яфрэмавага не абраў.
- а выбраў калена Юдава, гару Сіён, якую палюбіў,
- і зладзіў, як неба, сьвятыню Сваю, і, як зямлю, угрунтаваў яе навечна,
- і выбраў Давіда, раба Свайго, і ўзяў яго ад кашараў,
- і ад даяроў прывёў яго пасьвіць народ свой, Якаваў, і спадчыну Сваю — Ізраіля.
- І ён пасьвіў іх у чысьціні сэрца свайго, і рукамі мудрымі вадзіў іх.
|
Выбор перевода и языка
|
Біблія