 Выслоўі, разьдзел 7
- Сыне мой! памятай словы мае і запаведзі мае захавай у сабе.
- Захоўвай запаведзі мае, і жыві, і навуку маю, як зрэнкі вачэй тваіх.
- Навяжы іх на пальцы твае, напішы іх на скрыжалі сэрца твайго.
- Скажы мудрасьці: «ты сястра мая!» і розум назаві родным тваім,
- каб яны ахоўвалі цябе ад жонкі другога, ад чужой, што гладка гаворыць словы свае.
- Вось, аднойчы глядзеў я ў акно майго дома, праз рашотку маю,
- і ўбачыў сярод нявопытных, угледзеў сярод маладых людзей неразумнага юнака,
- які пераходзіў плошчу паблізу вугла яе і ішоў па дарозе да дома яе,
- у сутоньні, а позьняй гадзіне, у начной цемры і ў змроку.
- І вось — насустрач яму жанчына ў строях распусьніцы, з хітрым сэрцам,
- узбуджаная і неапанаваная; ногі яе ня ступаюць у доме яе;
- то на вуліцы, то на плошчах і на кожным вугле яна ладзіць ловы.
- Яна схапіла яго, цалавала яго і бяз сораму ў твары сказала яму:
- «Мірная ахвяра ў мяне: сёньня я выканала абяцаньні мае;
- таму і выйшла насустрач табе, каб знайсьці цябе, і — знайшла цябе.
- Кілімамі ўслала я пасьцель маю, палатном каляровым Егіпецкім;
- спальню маю ўпахошчыла сьмірнаю, альясам і карынкаю.
- Зайдзі, будзем упівацца пяшчотамі да раніцы, каханьнем нацешымся;
- бо мужа дома няма; ён выправіўся ў далёкую дарогу;
- кашалёк срэбра ўзяў з сабою; дамоў вернецца да дня поўні месяца».
- Мноствам ласкавых слоў яна яго звабіла, мяккасьцю вуснаў сваіх авалодала ім.
- Ён адразу пайшоў за ёю, як вол ідзе ў разьніцу, як алень на стралу,
- пакуль страла не праніжа вантробы ягонай; як птушка кідаецца ў сіло, і ня ведае, што яно — пагібель яе.
- Дык вось, дзеці, паслухайце мяне і зразумейце словы вуснаў маіх.
- Хай ня збочвае сэрца тваё на шляхі яе, ня блукай сьцежкамі яе;
- бо многіх яна параніла, і шмат дужых забіла яна:
- дом яе — дарога ў апраметную, якая вядзе ў сярэдзіну жытлішча сьмерці.
|
Выбор перевода и языка
|
Біблія