 Иов, rozdział 29
- Hiob tak dalej prowadził swą mowę i rzekł:
- Kto dawne szczęście mi wróci, czas, kiedy Bóg mnie osłaniał, gdy świecił mi lampą nad głową?
- Z Jego światłem kroczyłem w ciemności,
- gdym lata jesienne przeżywał, gdy Bóg osłaniał mój namiot.
- Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, gdy moi chłopcy mnie otaczali,
- nogi w mleku kąpałem, oliwa płynęła ze skały.
- Gdy z bramy miasta wyszedłem, zająłem miejsce na placu,
- widząc mnie usuwali się młodzi, starcy z miejsc powstawali,
- książęta kończyli swą mowę i ręce kładli na ustach.
- Szlachetny głos się uciszał, do podniebienia język przywierał;
- ucho chwaliło mnie, słysząc, a oko godziło się, patrząc.
- Bo ratowałem biednego przed możnym, sierotę, co nie miał pomocy.
- Nędzarze składali mi dzięki i serce wdowy radowałem.
- Zdobiła mnie dotąd uczciwość, prawość mi płaszczem, zawojem.
- Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi.
- Dla biednych stałem się ojcem, pomagałem w sporze i nieznajomemu,
- rozbijałem szczękę łotrowi i wydzierałem mu łupy z zębów.
- Myślałem: Skończę w rodzinie, będę miał dni niby piasku;
- zapuszczę korzenie nad wodą, konary me rosa w noc zwilży;
- cześć moja bez przerwy świeża, jak łuk, co stale jest giętki.
- Cierpliwie mnie przecież słuchają, w milczeniu przyjmują mą radę;
- po mnie już nikt nie przemawia, tak moja mowa w nich wsiąka;
- wyczekują mnie jak deszczu, otwarli usta jak na wody wiosenne.
- Uśmiecham się do nich — nie wierzą, nie dają zniknąć pogodzie mej twarzy.
- Drogę wyznaczam, przewodzę, przebywam jak król wśród żołnierzy, jak ktoś, kto smutnych pociesza.
|
Выбор перевода и языка
|
Biblia